Release datum: 4 november 2022 door The Industry
Personal Trainer valt al een tijdje binnen mijn radar en ze timmeren hard aan de weg. Het lang verwachte debuut album is vorige week vrijdag uitgekomen. En laat mij je vertellen, deze is de moeite waard om eens goed naar te luisteren. Ze noemen zich zelf niet zo zeer een band maar een collectief, ik vind het helemaal prima want ik vind ze nu al super tof.
De band staat onder leiding van Willem Smit, die je misschien nog wel kent van Canshaker Pi. Mocht je die band naam niet kennen, no worries, daar gaan we het hier vast nog wel een keer over hebben. Personal Trainer ligt wel in het verlengde van Canshaker Pi, maar is wat speelser en rete catchy.
Sommige nummers doen mij denken aan het werk van Mozes and The Firstborn, en ook hebben deze mannen volgens mij een voorbeeld genomen aan de Staat. Dat is vooral terug te horen in het nummer Key Of Ego. Wat mij doet denken aan "Who's Gonna Be The GOAT?" van de Staat, welke ik deze zomer al een paar keer live heb mogen horen maar officieel pas uit kwam eind oktober.
Het eerste nummer de titel track "Big Love Blanket" begint met een a cappella intro, en bouwt langzaam op naar een climax. Gedurfde intro, van een album. The Lazer beukt er daarna lekker op los, een lekker indie track die mij dus echt een op een aan Mozes and the Firstborn deed denk, lekker man, en dit is nog maar het tweede nummer van de plaat. Dat belooft wat voor de rest van het album.
Het derde nummer " Rug Busters" brengt ons iets wat ik eigenlijk ken vanuit een heel ander genre country notabene, Dolly Parton is heel goed in pratend zingen, en dat pratend zingen vind je in een indie vorm terug in "Rug Busters". Ik vind het wel weer verfrissend om dit iemand te horen doen. Ik weet dat er wel meer artiesten zijn in het indie genre die dit kunnen, maar je moet maar net weten hoe je het moet brengen en Personal Trainer nailed it.
Als er een minder nummer op dit album staat dan is het Milk, ik weet niet, ik snap hem gewoon niet, weet niet waar ze heen wouden met dit nummer. Nou ja dit is dan ook meteen mijn enige kritiek op dit album. De rest van dit album is behoorlijk dansbaar. Het heeft ook interessante ondertonen want naast de zware bas, de gillende gitaren, de catchy toesten hoor je onder andere ook mondharmonica en tal van andere instrumenten. Wat de muziek nog weer een extra dynamische lading geeft. Ik vind de naam van het laatste nummer erg grappig, zo lekker Nederlands. Overigens is dit nummer is in zijn geheel gewoon heel vermakelijk de intro toetsen, zo heerlijk droog.
Ik ben onder de indruk van dit album, en ik ben blij dat ik ze dit jaar nog live kan zien als het voorprogramma van De Staat in Hedon, Zwolle. Geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen. Ik ben erg benieuwd hoe dit collectief live klinkt.
Ik ben benieuwd wat jij van dit album vind, je kunt hem hieronder luisteren.
Comments