Deze review zal voor niemand een verrassing zijn als je mijn bericht van dinsdag hebt gelezen, want Rival Sons met Rapture zijn deze week Case's keuze. Al tijden kijk ik smachtend uit naar dit zevende studio album van Rival Sons, genaamd Darkfighter. Het is ook al bekend dat er een tegenhanger van dit album komt ook in dit jaar dat "Lightbringer" zal gaan heten.
Rival Sons hebben ons al warm gemaakt met 4 verschillende singles, "Nobody Wants to Die ", "Bird in the Hand", "Guillotine" en "Rapture" waren reeds al uit. Naast deze 4 nog vier nieuwe nummers op dit album, te beginnen met "Mirrors". We beginnen de plaat met een rustige orgel intro die langzaam op bouwt naar die gitaar climax waar we altijd op zitten te wachten. Ik vind het orgel trouwens wel fijne toevoeging in dit nummer, geeft het nummer weer een hele andere dimensie, de afwisseling in snelheid, zijn aangenaam en maken dat de gitaren en drums bij de inzet ook meteen weer binnen komen. Een lekkere opwarmer voor het geweld dat volgt in het volgende nummer.
Het volgende nummer is namelijk "Nobody Wants to Die" en die klinkt net zo lekker als "Electric Man" altijd binnen komt, die stem van deze man (Jay) is echt fantastisch, die gigantische uithalen daar zal menig zanger van dromen. Dit is een echte beuker en hier kun je je helemaal op laten, zingend of dansend.
Na een nummer als "Nobody Wants to Die" heb je even een adem pauze nodig en die krijgen we met "Bird in the Hand", de intro doet me ergens aan denken, kan mijn vinger er niet helemaal achter krijgen, misschien iets van the Beatles? Dit nummer heeft ook weer een mooie tekst misschien wat cryptisch misschien maar dit stukje: "Let's go down to the river, where the water runs still and deep, scatter the ashes of shatter the ashes of the men I used to be. Dit is toch fantastisch staaltje songwriting, of niet?
Bright Lights is een beetje een vreemde eend op dit album, de inzet van Jay op dit nummer, klinkt bijna niet also hij het zelf zingt, een hele andere kant die we nog niet zo vaak van hem gezien hebben, maar zodra hij de hoogte in gaat komt zijn kenmerkende sound weer naar voren. Dit nummer is interessant het is een soort van ballad met toch ook weer niet helemaal. Heel mooi vind ik dat tegen het einde van het nummer dat Scott (gitaar) tegen Jay (zang) in speelt, echt een gaaf effect.
Dan vervolgen we met mijn nu al favoriete nummer van dit album, "Rapture". Die vertraging bij de inzet, de tekst, het gitaarwerk, die stem, dit nummer is wat mij betreft pure perfectie. Meer wil ik er eigenlijk niet over wijkt, gewoon luisteren.
Van mijn favoriete nummer van deze plaat naar mijn minst favoriete nummer, typisch dat deze twee na elkaar op de plaat staan. Laten we even voorop stellen dat dit nog steeds een heel goed nummer is, alleen werkt "Guillotine" helaas niet voor mij. Ik vind hem duister en een beetje slepend. De overgang naar "Horses Breath" is wel cool trouwens, dat klopt echt met elkaar. Horses Breath heeft net als "Nobody Wants to Die" die opzwepende drums, verder is hij aan het begin heel clean met alleen een basloopje en de drum en dan komt heel langzaam de gitaar er in.
Het album sluit af met "Darkside" bij de titel zou je denken dat het een heel zwaar en duister nummer gaat worden, maar niks blijkt minder waar, het is juist een heel mooi ingetogen nummer, met Jay in het laag, natuurlijk knallende drum en gitaar er hier en daar wel even door heen maar zeg nou zelf dat is de Rival Sons flair. Echt een heel mooi nummer om het album mee af te ronden wat mij betreft. En ook hier laat Jay zien hoe ontzettend bereik hij heeft.
Conclusies dit is wederom een meesterwerk van de heren Rival Sons, het heeft alles wat je in een rock en roll album ooit zou willen. Ben jij een fan van goede, gitaar-gevulde rock en roll met een fenomenale zanger dan is dit album absoluut iets wat jij gaat waarderen, ik kan alleen maar hopen dat met iedere review die ik hier schrijf, iemand een nieuwe favoriete band heeft gevonden, dan heb ik mijn doel bereikt.
Opmerkingen