Er gaat altijd veel tijd voorbij alvorens Paolo weer eens wat nieuws uit brengt. Hij neemt altijd ruim de tijd voor zijn albums. Ter illustratie, tussen Sunny Side Up en Caustic Love zat 5 jaar. Caustic Love stamt ook alweer uit 2014. Caustic Love kunnen we ondertussen wel dromen na 8 jaar. Het was dus ook wel tijd voor nieuw werk van Paolo Nutini.
Voor wie niet bekend is met Paolo Nutini, hij scoorde ooit een hit met "New Shoes". Dit is net nummer wat hem voor ging in zijn succesvolle carriere. Na het grote succes van New Shoes, bleef het een aantal jaar stil, maar met Caustic Love kwam het succes van Iron Sky, wat sinds het uit werd gebracht in 2014 ieder jaar in de top 20 van de top 2000 verschijnt.
Ik had het net over de grote tussenpozen van zijn albums, ik vraag mij trouwens op recht af waarom het zo lang duurt, voordat hij wat nieuws uit brengt. Is zijn creatieve proces zo traag, is hij zo perfectionistisch dat hij een nummer 20 keer op neemt voordat hij er tevreden mee is? Of neemt hij naar ieder album gewoon een hele lange sabbatical van een paar jaar voordat hij weer in duikt? We zullen het waarschijnlijk nooit weten wat hij laat zich hier ook niet over uit in interviews.
Interviews, dat is ook altijd een dingetje, ik moet er altijd zo om lachen, hij geeft ze wel hoor, maar ik vind dat het altijd zo awkward is met hem. Ook hoor je nooit echt de antwoorden die je graag zou willen horen. Hij blijft toch altijd een beetje mysterieus, misschien is dat dan ook wel weer zijn charme.
Het album begint met een van Paolo’s grandioze uithalen, die ook wel iets wegheeft van de uithalen die, Robert Plant van Led Zeppelin, zo goed kon maken. Eens sterke start van het alum. Je west meteen dat je een Paolo Nutini album hebt aangezet. Het nummer heeft een goede opbouw, gaaf het stuk wat hij zelf heeft ingesproken, heerlijk om te horen, ik hou van dat accent wat licht onverstaanbaar is. Dat geeft toch weer een andere dynamiek, interssant nummer Aftermath. Dan volgen er 2 dijken van hits, opeenvolgens, Radio en Through The Echoes.
Ik heb het album al een tijdje in huis, maar het heeft mij even gekost om een mening te vormen over dit album. Het is een proces, ik moet eerst altijd heel erg wennen want met ieder album dat hij maakt slaat hij een andere weg in. Er staan op ieder album wel nummers waarvan ik zeg ja, dit is echt Paolo Nutini, voor dit album heb ik dat met Radio, Through The Echoes en Writer.
Ik hoorde Through The Echoes op de radio, en was meteen verliefd. Wat een ontzettend gaaf nummer is dat! Het album vervolgt met Acid Eyes, Stranded Words en Lose It.
Petrified in Love is wel een beetje een vreemde eend op dit album, het klink zo anders als de rest van het album. Het doet me denken aan een lekkere rockabilly plaat, en stiekem ook wel een beetje aan Grease (ssst dat heb ik niet gezegd).
Dit album is alsof je 8 jaar muzikale ontdekkingen in 1 album probeert te vertolken. Het is een gevarieerd album met zo veel invloeden van verschillende genres. Desondanks de vele verschillende stijlen die te horen zijn op het album, is het toch een geheel. Het is wederom een parel van een album. De creme-de-la-creme, een meesterwerk.
Je kunt het album natuurlijk beluisteren op Spotify, zie de playlist hieronder. Wat.vind jij van het nieuwe album van Paolo Nutini? Laat het mij weten in de comments.
Comments