Ik heb drie kwartier reistijd van en naar het werk, dit geeft voldoende ruimte om eens een album van voor tot achter te beluisteren. Tegenwoordig kies ik iedere ochtend een album uit om te gaan luisteren tijdens mijn autorit, Des Rocs stond al een tijdje op de agenda om mij eens verder in te gaan verdiepen en is deze week is de unplugged versie van I Am The Lightning het nummer van de week, dat op het album Dream Machine staat.
Dream Machine stond nog niet op mijn radar, het album kwam uit op 25 augustus 2023, dus ondertussen bijna een half jaar oud. Het is echt een album dat precies in mijn straatje past qua muziek, vergelijkbaar met bands als Muse, Arctic Monkeys en the Killers. Het is een heerlijk rock 'n roll album, met veel gitaren, daar houden we hier wel van bij Finding Flight Cases.
De intro van de titeltrack is op zijn zachts bijzonder te noemen, dat is als je fan bent van het nummer Let Me Live/Let Me Die, niet meteen wat ik verwachte. Het heeft een hele subtiele intro, die op bouwt naar een climax en dan weer vertraagd, met onnatuurlijke wisselingen in tempo die je niet ziet aankomen.
Voor dit album heeft Des Rocs, niemand minder dan Alain Johanes weten te strikken als producer. Alain Johanes is onder andere bekend van zijn werk voor Queen of the Stone Age en Them Crooked Vultures. In een interview kwam ter sprake dat hij via een dm in contact is gekomen, zo simpel kan het dus zijn om een producer te vinden. Natuurlijk moet Alain wel iets in hem gezien hebben om dit op zich te nemen.
Het album vervolgt met "I Am The Lighting", wat een lekker beat heeft, die doet denken aan de mannen van Royal Blood, die ook een opzwepend tempo kunnen houden met hun muziek. Dan is daar natuurlijk nog de fenomenale stem van Daniel Rocco, die wel weet hoe je een goede uithaal neer moet zetten. Wat zijn talent en zijn stem bereik ook nog eens even benadrukt. Het refrein dat voor een groot deel dus bestaat uit een fijne lange uithaal, brengt dat echte rock gevoel naar boven. Dit nummer brengt een glimlach op mijn gezicht, exact wat ik zo heerlijk vind aan het rock genre.
"White Gold" doet mij heel erg denken aan "Knights of Cydonia" van Muse, ik denk dat het komt door de aiaiaiaaaah in het nummer, en ook gedeeltelijk wel om dat ze beiden een vergelijkbaar stembereik hebben. Ik vind de snelheid van de zang in de het begin van de coupletten ook fantastisch, en ergens denk ik dan stiekem ook een klein beetje aan Elvis.
Ik denk dat veel mensen het gevoel wel kennen, het gevoel dat je nergens bij hoort, dat je jou plaats in de wereld nog niet gevonden. Dit nummer komt wel bij mij binnen want zo heb ik mij ook jaren lang gevoeld in het leven. Gelukkig heb ik mijn plekje gevonden in de wereld, en denk ik dat Des Rocs, zijn plek wel heeft opgeëist. Zeker als je dit album zet naast het debuut album waar je duidelijk kon horen dat hij nog zoekende was naar zijn eigen stijl.
Opvallend aan dit album is dat het echt als een geheel klinkt, het heeft geen 10 verschillende stijlen in een gerold, all nummers sluiten mooi op elkaar aan. Zo sluit ook "Never Ending Moment" mooi aan op "Nowhere Kid", het wel een tandje harder. "Never Ending Moment" voelt meer als een album vuller, het is niet slecht, maar het heeft ook niet de charme die de andere nummers wel hebben.
"Bad Blood" heeft dat wel, dat lekkere randje, de gitaar intro doet me denken aan ZZ Top. Tot aan het refrein, dat een lekker achtergrond koortje heeft dat "Bad Blood" volmondig naar je toe zingt. Eigenlijk de overal vibe van dit nummer is eigenlijk wel soort van ZZ top. De titel doet me denken aan Taylor Swift, wat mij een beetje op het verkeerde been zetten, maar wat een heerlijk nummer is dit zeg, ideaal om lekker mee te zingen in de auto.
Na "Bad Blood" is "Natural Born Killer" wel een transformatie, met openende gitaren die meer doen denken aan een country nummer dan rock geeft het weer een ander dimensie aan het album.Het rockt er tevens nog steeds heerlijk op los, maar doet dit op geheel eigen wijze.
Na al die up tempo nummers kan een rock ballad natuurlijk niet uitblijven. En Des Rocs draait zijn hand daar ook niet voor om, "Into the Night" met zijn zwoele bass intro zet hij de toon voor het nummer een mooi donker randje. Met volle overtuiging volg dan het refrein met "Into The Night". Ik kan alleen maar zeggen luister dit nummer, want man die stem die is gemaakt voor nummers als deze.
Het album sluit af met het akoestische "Up To You", een pracht liedje over liefde en geen tijd hebben voor de liefde. Ik hou van hoe kwetsbaar en klein dit nummer is in vergelijking tot de bombastische rocknummers die hij het liefste maakt.
Met negen nummers met een gemiddelde lengte van 3,5 minuten is dit niet het langste album, maar wel een album wat een duidelijke personificatie is van Des Rocs als artiest. Dat hij gegroeid is in de twee jaar sinds zijn debuut album valt niet te ontkennen. Dit album is een verademing voor de liefhebbers van klassieke rock muziek, dan wel in een hedendaags jasje gestoken. Zal ook goed passen bij fans van The Arctic Monkeys, Royal Blood and The Black Keys.
Des Rocs gaat zeker op mijn live lijst en als ik het goed heb gelezen in de opmerkingen van zijn instagram hoef ik net lang te wachten want een Europa tour zal binnenkort gaan komen. Hopelijk met op zijn minst een datum in Nederland.
Comments