Op deze Finding Flight Cases hebben we het nog niet gehad over Hozier. En vooral over mijn liefde voor de muziek die Hozier maakt. En nu weet de hele wereld dat er geen man achter deze blog zit maar een vrouw, niet dat mannen niet van Hozier mogen houden hoor. Graag zelfs maar ik heb toch altijd wel het idee dat het echt een vrouwen ding is. Mijn "obsessie" met Hozier begon toen "Take Me To Church" een wereldhit werd, dat was ook meteen een van de enige nummers die hoog scoorde in de Nederlandse hit parade.
Jackie and Wilson en Someone New, haalde beide niet het succes dat "Take Me To Church" had. Tegenwoordig zegt dat namelijk helemaal niks meer over de fan base van een artiest, ook al hoor je sommige artiesten nooit op de radio, ze kopen soms gewoon de Ziggo Dome of de Arena uit, denk bijvoorbeeld aan Greta Van Fleet of the Dropkick Murphys.
Ondanks alles blijft Hozier gewoon lekker muziek uit brengen, album drie "Unreal Unearth" kwam augustus 2023 uit. Nu heeft hij dat zelfde album nogmaals uitgebracht als "Unreal Unearth: Unheard", welke bestaat uit de nummers van de nieuwe EP "Unheard" en de nummers van het album "Unreal Unearth". Ik vind het een bijzondere keuze, maar goed als het voor hem werkt, vind ik het helemaal prima. Vandaag gaan we het gewoon hebben over de EP, die bestaat uit vier nieuwe nummers.
Hozier's muziek moet altijd eerst even landen bij mij, toen ik zaterdag voor het eerst deze nummers hoorde, had ik er nog niet echt een gevoel bij. Ondertussen heb ik de EP al een paar keer geluisterd en vind ik het toch weer verrassend dat hij telkens de grens weer iets verlegd, nieuwe invloeden toevoegt aan zijn repetiore.
Too Sweet, het eerste nummer van deze EP, zie ik wel weer een nieuwe hit worden, het is heeft iets dansbaars, maar tegelijkertijd ook iets super sexy. Het zal de soort van zwoele stem wel zijn van Andrew, of misschien gewoon dat bass loopje?
Hozier kiest toch altijd wel voor interessante personen om een duet mee te maken, op Unearth Unreal staat een duet met Brandi Carlile een Amerikaanse singer-songwriter. Ook voor deze EP zocht Hozier de samenwerking op dit keer met Allison Russell, een Canadese singer-songwriter. Opmerkelijk is dat ik van beide artiesten zelf nog nooit gehoord heb. Het nummer dat hij met Allison op heeft genomen heet "Wildflowers and Barley". Het begin doet mij een beetje denken aan "In A Week", totdat het refrein begint en het nummer in plaats van de folk kant die Hozier zo goed bekleed, de soul weg in slaat. Het maakt het weer een unieke ervaring, ik weet alleen niet of het ooit mijn favoriet zal worden.
Empire Now is echt het meest fantastische nummer van deze EP, de fantastische "battle drum" heerlijk opzwepend. Ik krijg hier echt kippenvel van, 10/10. De EP sluit af met "Fare Well" wat in contrast met het voorgaande nummer heel zomer klinkt en soort van hoopvol.
Wederom vier fantastische nummers die weer nieuwe genres samen brengen, het zijn er maar vier, maar het voelt alsof je een hele reis gemaakt hebt. Ik ben altijd voor meer Hozier, dus mij zul je niet gauw horen klagen.
Comments