Soms heeft het algoritme van Youtube dingen wel voor elkaar, en probeert het mij niet voor de honderdste keer Billie Eilish te verkopen, nee ik wil niet naar Billie luisteren. Dit keer kwam YouTube met een pareltje, uit het niets aan zetten. Maar fuck wat is dit een lekker album zeg. Ik wil dit, live zien op zijn minst, en als het niet hard is ben ik diep teleurgesteld, maar ik denk dat dat wel goed zit met deze band.
Goed dus, Kid Kapichi, ik had er echt nog nooit van gehoord, maar het is iets wat absoluut in mijn straatje past qua muziek. Qua stem geluid doet het me een klein beetje denk aan Kasabian, maar daar houdt de gelijkenis ook wel op. Dit is op zijn minst 2 keer zo hard als Kasabian, en val meer binnen het punk genre dan dat het doet binnen de rock. Oké misschien nog een kleine vergelijking want ook deze mannen komen uit de UK, en dat is ook duidelijk te horen. Het zijn jongens die elkaar al jaren lang kennen en ook al jaren samen spelen. Dat blijkt ook wel als je een live performance van ze ziet, hier onder even toegevoegd voor jullie om te aanschouwen.
Terug naar het album, dat uit kwam in September vorig jaar. En het is best een somber album, en deels gaat het over de Brexit, en dat de band ziet hoe het land naar zijn grootje gaat. Misschien hebben ze toch een verkeerde beslissing gemaakt met het verlaten van de Europese Unie. Ik denk dat menig bewoner van de UK hier wel in kan komen. Voor dit album zijn ze een samenwerking aangegaan met de producer van Nothing But Thieves, en het is echt wel een pareltje geworden dit album.
New England, is duidelijk een anti Brexit nummer, en het is ook zo heerlijk Engels, want deze jongens kunnen hun accent niet verbloemen, en ik vind het heerlijk. New England is een perfecte binnenkomer, ook als opener voor een concert zou deze het heel goed doen. We ook erg leuk is dat dit nummer zich dus ook geen genre stempel op laat drukken door de samenwerking aan te gaan met Bob Vylan die zich meer aan de hiphop kant bevinden. Het is heerlijk upbeat, en deze trend zet zich voort in Rob the Supermarket.
Wat did album ook heel sterk maakt zijn de drums, die hoor je bijvoorbeeld ook heel goed terug in 5 Days On (2 Days Off), waar de cowbell heel duidelijk het ritme van het nummer aan voert. Ook dit nummer is een statement over de staat van de UK, met teksten zoals "Well, you can cut out the drugs" "And you can stop the drinking" wat natuurlijk wel bekende problemen zijn in de UK.
Party at No. 10 is een fijne afwisseling van het geweld van hun andere tracks. Geweld in de goede vorm van het woord, want ik vind het echt heerlijk, maar ik hou er ook gewoon van als een band er voor kiest om ook gewoon een rustig nummer toe te voegen aan hun album. Dit geeft ook heel goed weer hoe een fijne stem de zanger heeft van deze band, want ook in dit nummer komt hij volledig to zijn recht.
Cops & Robbers, is meer speels, en heeft een minder donkere ondertoon dan de andere nummers van dit album. Het linkt een beetje als kinderen die aan het spelen zijn in een speeltuin. Het nananana in het refrein benadrukt dit nogmaals.
Dit album is erg divers, dat laat Tar Pit ook nog eens even zien, waar de drums op de meeste nummers de boventoon voeren, heeft Tar Pit meerdere lagen, het brengt weer een andere sound met zich mee, een interessant nummer, een soort van space opera op zich zelf.
Smash the Gaff was het eerste nummer dat ik van deze band hoorde, de video voor dit nummer is zo herkenbaar, ik denk dat iedereen dat wel eens zou willen doen in het leven. Gewoon de boel een keer aan gort slaan, want soms is het leven geen feest.
Ik denk dat ik in dit album een nieuwe favoriete band heb gevonden, het past percies in mijn straatje en ik zou dit ook heel graag een keer live gaan zien, wie weet wat de festival zomer ons gaat brengen?
ความคิดเห็น