Spidergawd's VII, zoals de romeinse cijfers al zeggen zevende album al weer. Deze hard rock helden uit Noorwegen gaan gewoon lekker door met het maken van muziek. Live is deze band een echte aanrader, dan spelen ze de sterren van de hemel, met super energieke shows.
Het album VII kwam uit in November van 2023 en is zeker niet aan mij voorbij gegaan. Hoog tijd om er een goed voor te gaan zitten en een mooie recensie te schrijven voor deze underrated band, want erg veel wordt er niet over ze geschreven.
Deze recensie zal voor mensen die mij al wat langer volgen niet als een verrassing komen. Het openingsnummer van de plaat "Sands of Time" was een paar weken geleden nog nummer van de week. De video clip voor dit nummer is echt geweldig. Ik denk dat Sands of Time het nummer is wat bij iedereen zal blijven hangen van de plaat, het heeft een zeer hoog meezing gehalte, net als dat andere nummer dat boven aan iedereens favorieten lijstje staat "Is This Love..?". Dit is exact wat je kan verwachten van een goede hardrock hit. Het is jammer dat we niet meer in een tijd leven waarin dit soort muziek ook de hitlijsten haalde.
"The Tower" begint met een deuntje dat mij doet denken aan een kermis attractie, het is een interessante start van een nummer, maar dat kermis deuntje maakt al snel plaats voor de gitaren en drums waar deze band bekend om staan. Die drummer, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar het is een van de beste drummers die ik heb gezien. En de drums in dit nummer zijn echt geniaal en ook sterk op de voorgrond aanwezig.
Het gitaarloopje van "Dinosaur" is echt super aanstekelijk, daar zou je bijna op kunnen dansen, wordt wel iets heel artistieks dan. Dit nummer lijkt hard, echter vind ik hem ook vrij vlak. Het is nog steeds ontzettend strak, echter niet mijn favoriet van het album.
De drumkwaliteiten van Kenneth Kapstad komen geweldig naar voren in "Bored To Death" waarop een volledige drumsolo te horen is. Ook het andere bijzondere aan de band, de saxofoon komt in dit nummer zeker aan het begin van het nummer naar voren. Ik vind het zo gaaf om een instrument dat je niet direct met rock associeert terug te zien komen in een harde band als deze.
Ik heb het nu al de hele tijd over de drummer, maar de gitaarsolo in Your Heritage, geeft mij kippenvel. Het gitaarwerk in het algemeen is super indrukwekkend om naar te kijken, dus ga dat zeker live checken, deze band van A to Z klopt gewoon, het samenspel is beter dan ooit en de balans tussen de instrumenten is perfect. Er is ruimte voor alle instrumenten en de zang om uit te blinken. Dat geld niet altijd voor alle bands, ik vind het mooi dat de bandleden elkaar die ruimte bieden, het zorgt er ook voor dat dit album niet saai word.
Ik skip even naar het laatste nummer, "...and nothing but the truth" waarom, dit nummer sluit aan op wat ik hier boven aan het vertellen was dat er ruimte is voor alle instrumenten. Het liedje begint met een waanzinnige jazzy sax solo, die mij doet denken aan de muziek uit de anime Cowboy Bebob. Waar ik heel veel speciale herinneringen aan heb. Het doet tevens een strikje om het album, we have come full circle, zoals ze dat zo mooi in het Engels zetten. Het een van mijn favoriete nummers van het album.
Conclusie, verplicht luistervoer voor iedereen die het einde van deze recensie heeft gehaald. Het is een album waar ik vaak nog bij terug zal komen. Al is het alleen maar om terug te denken aan de show die ze gaven in het Burgerweeshuis, waarbij vriend lief ook volledig uit zijn dak ging. Als laatste moeten we het echt nog even hebben over de wederom schitterende, album art, ontwerpen door de kunstenaar Emile Morel. Wij mogen er nog vaak naar kijken want het album staat bij ons in de kast, overigens kwam het album met een poster van de album art, die nu ingelijst op ons kantoor hangt.
Comments