Na 27 jaar zet Sum 41 een streep onder hun carrière, dit doen ze niet van de ene op de andere dag. Het is al een behoorlijke tijd bekend dat, deze laatste tour ook echt de laatste zal zijn. Ook is dit laatste album van Sum 41 in 2023 al bevestigd, Heaven :x: Hell is er nu eindelijk. Uitgekomen op 29 maart 2024, met maar liefst 20 nummers om van te genieten, laat Sum 41 de fan zeker niet in de kou staan.
De Heaven :x: Hell tour is de laatste tour die de band zal doen, dus mocht je deze band nog in het wild willen spotten dan moet je er snel bij zijn, je kunt ze in Nederland alleen nog op Jera On Air zien, en in België op Rock Werchter. Voor alle overige data van deze tour check even hun website, link hierboven.
Deze band kwam op mijn pad vanwege het hitje In Too Deep, wat zelfs de Nederlandse hitlijsten haalde, als zal het geen top 10 notering geweest zijn. Dit nummer komt van het album All Killer No Filler dat ik al eerder op deze blog besprak. Het is één van de albums die spreekt voor mijn jeugd, een album dat ook nog geregeld gedraaid wordt. Over de jaren ben ik Sum 41 een beetje uit het oog verloren, tot dit nieuwe album dus.
Heaven :x: Hell klinkt als nostalgie in de oren. De stem van Deryck Whibley is zeer uniek, daardoor uit duizenden herkenbaar. Hert is knap om een album neer te zetten dat nieuw is maar toch ontzettend vertrouwt linkt. Het is als een warme douche, op een koude dag.
Het album is een split album, het eerste deel, Heaven is een terugblik op het begin van hun carrière , waar ik deze band ook leerde kennen, het voelt net zo lekker als All Killer, No Filler en Chuck klonken toen ze uitkwamen. Het album opent met Waiting On A Twist Of Fate, dat als het in 2000 was uitgekomen de Noord-Amerikaanse hitlijsten zou gaan domineren. Helaas zijn de tijden dat pop-punk de hitlijsten domineerde vergane glorie, al maakt dit de band niet minder populair.
Landmines wordt zonder twijfel de nieuwe meezinger, met zijn catchy tekst en het Oh Oh aan het einde van het refrein. Ik zie het publiek al helemaal los gaan, een echte pop punk knaller. Een vlekkeloze overloop naar I Can't Wait wat niet echt wat extra's brengt dan meer hapklare punk, dat gaat er zeer goed in.
Time Won't Wait, doet sterk denken aan Blink 182, die onlangs ook met een nieuw album kwamen. Het is wat rustiger, melancholisch, door de hartverscheurende tekst. Breakup nummers zijn stiekem toch altijd wel een hit, wie heeft er niet ooit zijn hart gebroken gehad? "We Are All To Blame" zong Deryck, al eens eerder, op het album Chuck, toen was het een zeer zwaar nummer, nu met een iets andere lading zingt hij het nogmaals in "Future Primitive".
Nu al een favoriet van dit album is "Dopamine", de hoeveelheid goede nummers op dit album begint al flink op te lopen, dit is alleen nog maar de Heaven kant van het album. De teksten van de nummers zijn nog steeds eenvoudig, dat de nummers ook in je hoofd blijven hangen, zo ook "Not Quite Myself" dat nog best veel tekst bevat heeft dat magische tintje, van goede poppunk. De uithaal in Bad Mistake, voor dat de gitaarsolo inzet is echt zo fijn, "just have to get away from You" daar kan ik wat mee. Deze gaat zeker op mijn boos lijstje, naast "I Hate Everything" van Three Days Grace.
We maken ons langzaam op voor het Hell gedeelte van het album maar niet voordat de Green Day achtige energie van Johnny Libertine hebben gehoord. Gevolgd door de power-ballet "Radio Silence", welke dit eerste deel van het album afsluit.
Lekker warm gedraaid te zijn met al deze tijdloze poppunk klassiekers duiken we in het duistere hedendaagse geluid van de band, wat meer richting de metal gaat. Een korte intro genaamd "Preparasi A Salire" vloeit verder in Rise Up, welke je meer de openingstrack van Hell kan noemen. Het heeft wat meer screams, en een heerlijke gitaarsolo, het is duidelijk dat dit deel van het album een tandje er bij zet.
Linkin Park is natuurlijk niet meer, of nou ja zonder Chester is het toch anders. Er gaan geruchten dat de band met een nieuwe zanger(es) komt. Dit is nog niet bevestigd door de band zelf. Waarom begin ik hier nu over, Rise Up, doet erg denken aan Linkin Park. Sum 41 heeft in een interview bevestigd dat hij geïnspireerd werd door 90s punk die hij vroeger luisterde nu besef ik mij de Linkin Park pas begin 2000 begon, maar wie weet haalde die ook zijn playlist.
Om nog eens een andere naam te noemen, de intro van "Stranger In These Times" doet mij denken aan een nummer van Billy Talent, kan mijn vinger er niet precies op leggen welke. Nog een band die mij gevormd heeft en tevens uit Canada. Dit zou ook een leuke samenwerking zijn, als deze 2 bands de handen in elkaar hadden geslagen.
De gitaar solo in het nummer "I Don't Need Anyone" is lekker zeg, het is jammer dat ze aan de korte kant zijn, want met gemiddeld 3 minuten doet Sum 41 het genre zeker eer aan. "Over The Edge" is tot nu toe het hardste nummer wat we hebben gehad, een beetje schreeuwerig, maar niet onplezierig. De outro van dit nummer dat dan weer opbouwt naar "House of Liars" is echt tof gedaan. Het is een kleine adempauze in deze kant van het album, dat toch wat duisterder voelt dan de blij klinkende Heaven kant.
Hell heeft wat meer pit, heeft meer metal drums en over de hele linie voelt het gewoon wat zwaarder. Wat ik zo mooi vind aan dit album dat er ruimte is voor de complete 27 jaar waarin ze verschillende dingen hebben gedaan. De 2 kanten die de band heeft, die toch hand in hand gaan op dit album. Een nummer wat er voor mij ook echt uit spring is "You Wanted War", het is zo ontzettende catchy.
De enige vreemde eend op dit album vind ik toch wel de Rolling Stones cover van "Painted Black". Het is toch wel een van mijn meest geliefde songs, en de uitvoering door Sum 41 is fantastische. Echter vraag ik mij af waarom je een cover wil doen op een album dat zo uitmuntend is. Had dit album echt een cover nodig? Wat mij betreft niet.
Het opvolgende nummer "It's All Me" is voor mij persoonlijk het nummer waar ik het minste mee heb, ik hou gewoon niet zo van die manier van schreeuwen, met zijn stem vind ik het niet nodig. Het nummer voelt voor mij een beetje als album vulling. Het album eindigt met "How The End Begins" een mooie symbolische afsluiter van 27 jaar Sum 41, hoe ga je dat los laten, als dat zo lang jouw identiteit was. Perfecte noot om het album mee af te sluiten.
De band verkondigde zelf al, dat "dit hun beste album" is, en ik kan niet anders dan daar bij aansluiten. We have come full circle, dit album staat voor hun hele carrière de verschillende stijlen die ze hebben bewandeld, samengevoegd op een spetterende eindshow. Een waardiger afscheid dan dit had de band ons fans niet kunnen geven.
Comments