Al zo lang ik een de blogosphere rondhang, bestaan er de zogenaamde “Throwback Thursday” berichten, waarin er terug geblikt wordt op het verleden. Throwback Thursday is een mooi moment om terug te blikken op de albums die mij als persoon gevormd hebben, of albums die ik recent ontdekt hebt, en die al ver voor ik deze blog ben begonnen zijn uitgekomen. Iedere week een nieuw pareltje uit de muziekgeschiedenis.
Sum 41 behoort tot mijn pubertijd, ik heb geen idee hoe ik er ooit mee in aanraking ben gekomen met deze band, mijn vermoeden is dat dit kwam door die lekkere hit van dit album, "In Too Deep" die als een van de enige punk hits op de radio werd gedraaid. Toen luisterde ik nog veel radio, en pikte daar vaar de dingen uit die wat meer in mijn straatje vielen.
In Too Deep was voor de Nederlandse hit parade toch wel een soort van uitzonderlijk uitstapje. "In Too Deep" heeft nooit hoge ogen gegooid in de Nederlandse Top 40, en haalde slechts plaats 39 in 2002, in het jaar was er wel veel concurrentie van de wat zwaardere bands, zo stond Ice Queen van Within Temptation in de top 10, en ook bands als No Doubt, Nickleback en Linkin Park waren terug te vinden in deze lijst. Laten we zeggen dat het voor de rock toch wel degelijk hoogtij dagen waren.
Niet veel later werd ook "Fat Lip" af en toe gedraaid op de radio, dit nummer vond ik nog veel leuker als "In Too Deep" wat toch nog vaak genoeg gedraaid is dat ik hem regelmatig skip op de cd. Die gitaren die eerst heel rustig zijn en dan klapt de rest van de band er in. Heerlijk, nog altijd een van mijn favoriete nummers van Sum 41. Wat ik ook fantastisch vind aan dit nummer dat er in gerapt word, en dat vond ik een leuke uitdaging om mee te zingen. En nog ken ik de tekst van voor tot achter. Het heeft wel een hoog tiener angst gehalte maar het trapt ook heerlijk tegen de maatschappij aan, iets wat ik af en toe nog steeds gewoon fijn vind om te doen.
Genoeg over de twee hits van dit album, want die kennen we natuurlijk wel, laten we eens bij het begin beginnen. Introduction To Destruction, oh ik had wel naar de tour van dit album gewild. Helaas ging ik toen nog niet zo vaak naar concerten. Ik zie de band al opkomen bij "Children of the Beast embrace, to scorn and hate the human race." Dat lijkt mij echt fantastisch, en dan vervolgen net als op het album met Nothing On My Back, die iedereen meteen even uit zijn winterslaap zal schudden. Ook "Never Wake Up" is een nummer dat het tempo er lekker in heeft zitten, en is met 0:49 seconden ook meteen het kortste nummer van het album.
All Killer, No Filler is zoals veel van de albums in deze tijd uit kwamen gevuld met tiener angsten, liefdes verdriet, high school drama, maar met verdomt fijne punk melodieen die mij nog altijd raken ook na 20 jaar. Het is gewoon een van de betere poppunk albums, en wat mij betreft nog steeds relevant. Mijn punk hard gaat er nog altijd harder van kloppen en ik zal hem ook nog steeds met regelmaat van voor tot achter meezingen. Vooral in het verkeer is dit trouwens een lekker album om lekker even van je af te schreeuwen.
Comments