The Black Keys zijn terug met een nieuw album Ohio Players, het laatste album dateert al weer uit 2022. Dropout Boogie haalde niet het succes wat El Camino in 2011 haalde. Heel eerlijk blijft dat het meest succesvolle album tot nu toe. Dan en Patrick vonden het blijkbaar tijd om vernieuwing te brengen in hun muziek, een herontdekkingstocht naar hun succes, maar of ze met dit album Ohio Players, El Camino zal evenaren zal de tijd slechts leren.
Het album opened met het nummer "This is Nowwhere" die meteen de toon zet voor de rest van het album, het was de derde single die ze uitbrachten voor dit album, en het eerst nummer waarvan ik dacht, ja dit klinkt als The Black Keys sound die ik gewend ben. Een sterk begin van de plaat.
Het tweede nummer van de plaat, "Don't Let Me Know", moest ik persoonlijk erg aan wennen.Het is een nummer met erg veel tegenstellingen, die mij lichtelijk in verwarring bracht. Het heeft sterke invloeden van disco en funk, maar toch ook weer niet, een soort van grijze brei van verschillende dingen in een nummer gepropt.
Die gelaagde chaos vervolgt in "Beautiful People (Stay High)", een nummer dat zo lekker in je hoofd blijft hangen, ook al heb je daar geen behoefte aan. Een leuke toevoeging op dit nummer vind ik de blazers, die het nummer zijn charme en grooves geven.
Voor het nummer "On The Game", gingen de mannen de samenwerking aan met niemand minder dan Noel Gallagher. Het is een mellow nummer, maar toch heeft het iets speciaals, dat beetje flair, waardoor je er toch bij terug blijf keren.
Met de nummers "Candy & Friends" en en "Papercrown" brengen de vernieuwing op het album, ik denk dat de heren een jongere generatie proberen te enthousiasmeren voor The Black Keys sounds, door lekkere jaren 90 hiphop te verweven in die iconische sound van hun. Het is misschien niet helemaal wat je zou verwachten bij the Black Keys, maar onaangenaam is het zeker niet. "Papercrown", zit met zijn hiphop keuzes wat meer in het hedendaags, maar vermengd dat met een goede dosis funk.
Voor degene die ooit verliefd waren op het nummer "Things Ain't Like They Used To Be" van het album "Attack and Release", is er nu weer een echt lekkere blues track te vinden op dit album in de vorm van "I Forgot To Be Your Lover", nu al een van mijn favorieten van dit diverse album.
"You'll Play" en "Please Me (Till I'm Satisfied)" zijn echt van die Black Keys klassiekers, echter wel volledig in stijl van dit album gearrangeerd. Hoe verder je op dit album komt, hoe meer verschillende kleine nuances je zult vinden, ieder nummer op geheel eigen wijze uitgevoerd, maar toch naadloos overlopend naar het volgend nummer.
Met dat ik verder in dit album duik denk ik soms dat de zang wat repetitief is, er is weinig spannends in de vocalen dat vind ik het enige minpuntje. Het heeft een vrij hoog Kensington gehalte, niks ten nadelen van de artiest in kwestie, maar na een half album beginnen de nummers vooral qua zang een beetje hetzelfde te klinken.
Dit klinkt natuurlijk tegenstrijdig met de statement in de vorige alinea, die gericht was op de instrumenten. Neem bijvoorbeeld "Read Em And Weep", qua zang lijkt hij voor een groot deel op de zang in "Live Till I Die", er is wel enige variatie, maar deze is minimaal. Wat "Read Em And Weep" dan wel weer aantrekkelijk maakt is de gitaar, die mij sterk doet denken aan een western film. De instrumenten halen in dit geval op wat de zang laat liggen.
Het komt denk ik niet als een verrassing maar dit zal niet mijn favoriete Black Keys album aller tijden gaan worden. Een album moet soms een beetje groeien bij mij, echter merk ik dat na 6 nummers mijn aandacht af begint te dwalen. Het heeft wel een aantal pareltjes, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Wil je The Black Keys nog live treffen? Ze spelen op 5 mei in de Ziggo Dome, Amsterdam.
Comentários