Het vierde studio album van The Dead South is al daar, Chains & Stakes viel voor mij een klein beetje uit de lucht. Dat is niet erg, want je kunt niet alles op je radar hebben. Gelukkig kom ik er 2 dagen na de release datum achter, en niet een half jaar naar dato (het gebeurt wel eens). Mijn muziek smaak is zo uiteenlopend dat ik niet genoeg uren op een dag heb om alles bij te houden.
Vandaag dus in de spotlight het nieuwe album van The Dead South, voor wie nu denkt, wie? Zoek dan even naar "In Hell I'll Be In Good Company" dat is toch wel hun bekendste nummer en wordt wel veel gebruikt. Mocht je het niet kennen dan heb je met dit nummer zeker een goede introductie te pakken aan deze band.
Laten we beginnen met de art van deze nieuwe plaat, deze is wederom schitterend, simpel, met een zwart wit tekening, echter het is in stijl met de rest van de albums. Ik hou van die consistentie zwart en wit. Dan zul je denken, maar die kleurrijke albums dan? Daar heb ik ook een antwoord op want dat betreft een live album en twee albums met Bluegrass covers. Ik vind het een hele slimme marketing strategie om zo het onderscheid te maken.
Op Chains & Stakes, lijken de mannen het wat rustiger aan te doen, de rauwheid (in de stemmen) laten ze voor een deel achter zich en maakt plaats voor mooie warme klanken, met hier en daar nog wel dat rauwe randje. Het album lijkt overal wat rustiger, wat meer gedoseerd, misschien zelf wat hoopvoller. Waar hun muziek toch vaak wel een hele donkere ondertoon heeft voelt dit album in het algemeen iets lichter. Ik denk dat het nummer "The Cured Contessa" het allemaal zegt, met "Mama Loves Her Bacon". Toch weten ze nog altijd hun donkere ondertoon en sarcasme te verwerken in hun nummers.
Het eerste nummer van het album "Blood On The Mind" is precies wat je verwacht van The Dead South als je ze al kende, en al je ze niet kent dan is dit de perfecte introductie tot deze band. Het heeft al die facetten die hun muziek zo interessant maken, doom & gloom Bluegrass style. Het album vervolgt met "Yours To Keep" wat een net een zelfde catchy melodietje heeft als dat van "In Hell I'll Be In Good Company". Ik vind de meerstemmigheid in dit nummer echt perfect, het geeft me iedere keer weer kippenvel. Ook het fenomenale banjo werk van Colton Crawford valt niet te ontkennen.
Op dit album laat The Dead South zien dat het ook zonder zang veel te geven, de instrumentale nummers zoals "Where Has The Time Gone" en "Clemency" zijn niet alleen een mooie inleiding op het opvolgende nummer, maar zitten vol rauwe emoties. Gek genoeg zijn het deze nummers die mij weten te ontroeren.
"Son of Ambrose" is echt een nummer dat wat meer richting country neigt, met de honky-tonk banjo en de heldere zang. Het is dus geen wonder dat ze in de Gran Ole Opry mochten spelen. Het is een soort van warm en gezellig liedje, maar toch geeft het je een gevoel van heimwee. Ik zie ze al zitten ver van huis, in een kroeg biertje in de ene hand, foto van de familie in de andere.
Wat ik zo tof vind aan deze stijl muziek is dat deze band helemaal geen drums heeft, en toch met de instrumenten die ze bespelen hebben ze veel ritmes weten neer te zetten. In "Completely, Sweetly" worden die ritmes even op de voorgrond gezet, en zijn ze vrij uitgesproken. Dit is ondertussen al een van mijn favoriete nummers van het album samen met "Yours To Keep".
"Tiny Wooden Box" brengt alles wat The Dead South te geven heeft samen in een nummer, het is exact wat zij vertegenwoordigen als band. En laat ook echt zien hoe getalenteerd deze artiesten zijn. Dat laatste blijkt eigenlijk uit alle liedjes van dit album.
Ook de afsluiter van het album "Father John", een echte tranentrekker met country snick. Een lonesome rider, die het verlaten dorpje binnen komt rijden op zijn paard. Als of het nummer uit een western film gewandeld is.
We hebben er 5 jaar op moeten wachten maar dat was het dubbel en dwars waard wederom laat The Dead South zien wat ze in huis hebben. Hun in eerste opslag vrolijke nummers met een zeer duister randje, dat smakt naar drank, misdaad en verdriet.
Comments